Το γνωστό «μυστικό», η ενσυνείδητη αναπνοή μας.

Όταν βρισκόμαστε σε κατάσταση «κρίσης» αναπνέουμε έντονα, γρήγορα, ακανόνιστα και το

πιο άξιο προσοχής θωρακικά!

Αν παρατηρήσετε την κίνηση του θώρακα, όταν είστε πολύ αγχωμένοι θα δείτε πως κινείται έντονα το πάνω μέρος του κορμού σας.

Η θωρακική αναπνοή, είναι η «αναπνοή του άγχους». Αυτό που θέλουμε είναι να επαναφέρουμε την «αναπνοή της ηρεμίας» και αυτό θα συμβεί μεταφέροντας τον αέρα χαμηλά στην κοιλιά.

Αν παρατηρήσετε την κοιλιά ενός βρέφους θα δείτε πως με την εισπνοή ο ομφαλός ανεβαίνει και με την εκπνοή κατεβαίνει.. εμείς συνήθως έχουμε την αντίθετη κίνηση!

Ενώ ξεκινά «ήρεμα» η αναπνοή απ' τις πρώτες στιγμές της ζωής μας, με τα χρόνια και τα βάρη που σιγά σιγά φορτώνεται ο καθένας, μέσα στα πολλά μηχανιστικά που κάνουμε καθώς χανόμαστε στη ροή και την ρουτίνα της ίδιας της ύπαρξης μας, χάνεται και ο τρόπος της σωστής αναπνοής μας.. χανόμαστε και εμείς οι ίδιοι.. και κάπου εκεί «ξαφνικά» έρχονται και οι κρίσεις άγχους.

Ίσως το έντονο άγχος να θέλει να μας υπενθυμίσει ότι στη διαδρομή χαθήκαμε και το ίδιο το σώμα καλεί την προσοχή μας ώστε να βρούμε τον τρόπο να επιστρέψουμε στον εαυτό μας. Ξεκινώντας αρχικά απ’ την ανάσα μας.

Χρειάζεται αρκετή εξάσκηση μέχρι να μας γίνει οικείος αυτός ο επαναπρογραμματισμός. Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως αναπνέουμε αργά, ήρεμα, αβίαστα.. σαν να έχουμε μπροστά μας ένα πούπουλο που δεν θέλουμε να μετακινηθεί καθώς ο αέρας φυσά απαλά προς αυτό. Η υπερβολική εισχώρηση αέρα, καθώς εισπνέουμε μπορεί να υπερ οξυγονώσει τον εγκέφαλο και τελικά να έρθουμε αντιμέτωποι με όλα όσα προσπαθούμε να αποφύγουμε.

Κρατήστε λοιπόν στο νου σας ότι χρειάζεται σταθερά ήρεμη αναπνοή!

Η εκπνοή μας θα ήταν καλό να έχει διπλάσιο χρόνο από την εισπνοή!