… Μοιάζει τελικά ο καλός θεραπευτής να είναι ένας παλιός καθρέφτης …

«..Μοιάζει τελικά ο καλός θεραπευτής να είναι ένας παλιός καθρέφτης … από εκείνους που αναζητάς να προβάλεις το αμφίβολο «εγώ» σου … Στέκεσαι μπροστά του και προσπαθείς να δεις τις ομορφιές ή τα ψεγάδια σου … Ψηλαφείς ατέλειες και βαθιές ρυτίδες και αναρωτιέσαι πότε αλλοίωσαν ετούτη τη μορφή σου … Κάποιες φορές πάλι νομίζεις ότι πρωτογνωρίζεσαι με εκείνο το είδωλο απέναντί σου … Το φλερτάρεις δειλά και ελπίζεις να γίνεται φίλοι, χαμογελά όταν του παιχνιδίζεις, κάνει γκριμάτσες όταν παραμορφώνεσαι και εσύ μέσα από την ομοιότητα ψάχνεις τις συμμαχίες … Στην πορεία ανακαλύπτεις πώς μια μικρή αντανάκλαση του φωτός μπορεί ν’ αλλάξει για λίγο αυτό που βλέπεις στην εικόνα σου και εσύ τότε απορείς αν είναι μαγικός! Συχνά του θυμώνεις που σε δείχνει αλλιώς, μα πάντα σα να ξέρει κάτι να σου πει … Ο καλός καθρέφτης, είτε στιβαρός και δαπέδου, είτε κόσμημα στο τοίχο ή μικρός και ευέλικτος στα χέρια σου, ξέρει καλά πως πάντα έχει αξία, όταν είναι καθάριος και … επιτρεπτικός να αντικατοπτρίζει όλο σου το αρμονισμένο «είναι», ώστε να βγαίνεις μάχιμος και με συνειδητότητα στη ζωή … Σ’ ευχαριστώ για όλα τα είδωλα, που είδα μέσα σου και ήμουν εγώ.»